Çocukken Alışveriş
Çocukken yeni bir elbise ya da ayakkabı alındığında,
hemen dolaba kaldırmaz, yatağımın yakınına bir yerlere koyup
öyle uyumaya çalışırdım. Heyecandan gözüme uyku girmez,
sabah olmak bilmezdi. Gözümü kapadığımda kendimi
onları giymiş etrafta salınırken hayal ederdim.
Gizli gizli kalkıp dokunur, incelerdim.
Nedeeen?
Çünkü öyle bugünkü gibi sürekli bir şey alınmazdı. Alındığında da
uyku arkadaşı yapacak kadar tatlı olurdu. Tatlı olur. Tatlı oluyor.
Hele de anne babanızın “peki şu nasıl?” diyerek sürekli
başka bir modele dikkatinizi çekme çabalarına rağmen
kendi beğendiğinizi almışsanız.
Birkaç gün koltuklarda ağarlanabilir o ayakkabılar.