İştahsız Çocuklar ve Ailelerine

Ağu 8, 2015 by Editör

“Afrika’da bir anne çocuğuna, ‘tabağını bitir’ diye bağırana kadar dünyanın bütün tabaklarını kırmak istiyorum.” 

Morgan Freeman

Bazen çok abartabiliyoruz bu yememe durumunu!!!

Aşağıdaki satırlar iştahsız bir bebeği olan kızına annesi tarafından yazılmış:

“Aylin, abartıyorsun.

Biz yoklukla büyüdük. Bildiğin yokluk. Yoktu, ne çikolata, ne doğru düzgün sebze, ne balık, ne vitamin şurubu ne şu ne bu… Hiçbirşey yoktu. Çok şükür sağlığımız da zekamızda yerindeydi. Aptal olsak biz olurduk.

Bak onca zorluğa rağmen okudum öğretmen oldum. Baban, dayın, arkadaşlarım.

Abartma evladım.

Açlıktan ölmeyeceğini çok iyi biliyorsun. Az önce onca şey yedi. Bırak zorlama.

Yemezse canı istemiyordur, üzerine gittikçe sarpa saracağını da biliyorsun.

Bırak.”

(www.aylinanne.com/annem-dedi-ki-abartm/)

Ben de Zeyneb’in ek gıdaya geçtiği dönemde, ilk çocuk olmasının da etkisi ile çokça heyacanlanmıştım.  Okula başlasaydı bu kadar heyacanlanabilirdim sanırım.

Bazı arkadaşlarımı bebekleri ek gıdaya geçtiklerinde ellerinde beslenme listeleri ile görünce, doktordaki randevumuz sırasında epey bir beklenti içine girmiştim. Hatta doktorda aynı heyecanı göremeyince bayağ  bozulmuştum. Ben konuyu açmasam ek gıda konusuna hiç değinmecek gibiydi. Sonra bana; ” Önce havucu deneyelim, sonra patatesi ekleriz.”, demez mi?  “Yemek istemezse zorlamayın, kendinizi de onu da strese sokmayın. Korkmayın.”, sözleri ile uğurlamıştı.

Anne-baba sözü, öğretmen sözü, doktor sözü! Bu üç otoritenin sözlerini her zaman emir telakki ederim. Çok panik bir yapım olmasına rağmen nasıl olduysa şu yeme-içme konusunda hiç bir konuda olmadığım kadar rahat davrandım. Lokmalar saymadım, porsiyonlar hesaplamadım. Hele aç çocukları gördükçe bizimkilerin çok bile yediğini farkettim.  Bu yüzden de yukarıdaki sözü çok sevdim!